ابراهیم منصفی؛ شاعر، موسیقی‌دان، نویسنده و هنرمند هرمزگانی

به گزارش پایگاه خبری قشم، ابراهیم منصفی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدرش مینابی و مادرش اهل صحرای باغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند. منصفی درباره تولد خود می‌گوید «زادهٔ عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود.» پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی‌اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود در معبد هندوهای بندرعباس، بت گورون گذراند.
این شاعر دورهٔ تحصیل خود را در بندرعباس گذراند. هم‌زمان با تحصیل، در دبیرستان بود که نخستین جرقه‌های علاقه او به هنر و ادبیات شکل گرفت. در این دوره وی که خواندن را پس از حضور در تعزیه‌خوانی‌های ماه محرم تجربه کرده بود، جذب گروه‌های تئاتر دانش‌آموزی شد. میل زیاد به سرودن، وی را به چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه‌ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام «مروارید ساحل» در شمارگان اندک به چاپ رساند. او بعدها از تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.
ترانه لبخند، یکی از مشهورترین آهنگ‌های ابراهیم منصفی است.
خوشا فَصلی کِه دور از غم هَمَه کَه شُنَه وا شُنَه
دَست وا دَست، سایَه وا سایَه شارَفتَه خُنَه وا خُنَه
بُدُو پیشُم بُدُو پیشُم بُدُو اِی نوشُم و نیشُم
بُدُو اِی آخرین عشقُم دوادار دل ریشُم
خَزُن زَرد ایسالُن نُوبَتی تَمُنِن بهار از راه اَرسیدِن زندِگی چه جُنِن
بیاین وا هَم بَشیم یاور هَمَه هَمراه و هَم باور
دِلُن راه شُبَشِه وا هَم جُدا نَبُوتْ دِل از دِلبَر
خَزُنِ زَرد ایسالُن نُوبَتی تَمُنِن بَهار از راه اَرسیدِن زندِگی چِه جُنِن
منصفی و چند تن از هم‌دوره‌های خود جزو اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در منطقهٔ جنوبی روی آوردند. وی که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازع احمد شاملو است با تأثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل‌تشخیص داده است.
در سال ۱۳۴۷ برای نخستین‌بار مجلاتی مانند خوشه و فردوسی شعرهای آزاد او را منتشر کردند.
حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال‌ها به کارگردانی حسن بنی‌هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزهٔ اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسندهٔ آن نیز خود منصفی بود به شهرت او افزود.
وی همچنین در زمینه سرودن و موسیقی نیز فعالیت می‌کرد. منصفی با موسیقی ملت‌های مختلف آشنایی داشت و توانست ترانه‌های ماندگاری به گویش‌های محلی بندرعباسی، بستکی و مینابی خلق کند. منصفی با سرودن ترانه‌های بومی و اجرای ساده چند آکورد گیتار، به مضامینی چون عشق، رنج و آزادی پرداخت و تأثیر قابل‌توجهی بر نسل‌های پس از خود برجا گذاشت. امروز هنرمندان بسیاری آثار وی را بازخوانی می‌کنند.
باتوجه‌به برخی کارهای قدیمی ابراهیم منصفی که اثری از آن‌ها روی نوار و صفحه باقی‌مانده، و با مقایسهٔ این آثار با ترانه‌های دورهٔ پختگی، می‌توان نتیجه گرفت که وی هم مثل اکثر هنرمندان خارج از تهران، کار خود را با تکیه به موسیقی محلی آغاز کرد؛ اما به‌جای استفاده از سازهای محلی از گیتار استفاده کرد و گویش محلی را در اشعارش نگه داشت. منصفی زندگی سراسر پرفرازونشیب داشته و این در شعر وی نیز تأثیر عمیقی به‌جای گذاشت. وی گویش‌های محلی در راستای بیان احساسات و فکرهای فردی به کار می‌برد و نه صرفاً معرفی سنت‌های محلی.
منصفی سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج‌سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی‌پایانی کرد. وی که در دوره‌ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بود به‌واسطهٔ فرازوفرودهایی که در مسیر زندگی‌اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دههٔ پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری‌های فراوانی گذراند.
از ترانه‌های ابراهیم منصفی بیش از ۸۰ ترانه باقی‌مانده است که از دهه ۱۳۴۰ تا یک سال پیش از مرگ وی، توسط دوستان و علاقمندانش و تعدادی پیش از انقلاب در رادیو و تلویزیون ملی ایران ضبط شده‌اند و بسیاری از آن‌ها از کیفیت خوبی برخوردار نیستند.
در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می‌شناسند.
منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دوسالگی در بندرعباس با خودکشی به زندگی خود پایان داد و در همان جا به خاک سپرده شد.