به گزارش پایگاه خبری قشم؛ دریا بی‌منت سفره خود را برای صیادان که سال‌ها با آن خو گرفته‌اند پهن کرده است. مشکل صیادان دیگر نبود ماهی یا خشم دریا نیست. دوندگی به دنبال بیمه یا مجوز صیادی را از یاد برده‌اند، اکنون تصور می‌کنند بعد از چندین دهه چگونه شکم خانواده را سیر نگه دارند و به دنبال سوخت قایق‌هایشان بتازند. صف‌های طولانی، گرمای شدید و گالن‌هایی که در دست دارند گواهی از فقدان سوخت می‌دهد.
صیادی می‌بینم که با گالن و دستمالی که در دست دارد عرق پیشانی‌اش را خشک می‌کند، همین که می‌فهمد خبرنگار هستم می‌خواهد وضعیت حاد نبود بنزین را به گوش مسئولین برسانم. با نفسی که در گلوی خود “قورت” می‌دهد با صدایی گرفته می‌گوید: کودکی و جوانیم را در این راه گذراندم از سن ۱۴ سالگی تا به امروز شغلم صیادی بوده، تاکنون با همچنین مشکلاتی روبه‌رو نشدم که بخواهم با این سن به دنبال بنزین جایگاه‌های سوخت را زیر و رو کنم. به هر جایگاهی که می‌رسیم یا کارت ندارند یا اینکه سهمیه آنها برای ما صیادان تمام شده است. جایگاه‌هایی هستند که به هر دلیلی از دادن سوخت به صیادان دریغ می‌کنند. نمی‌دانم دلیل آنها آشنا بودن با دلالان یا قاچاقچیان که هر کدام ۳۰ گالن ۷۰ لیتری خود را در همان جایگاه‌هایی که سوخت به صیادان ندارند تأمین می‌کنند است. دلالان سوخت، چند کیلومتر دورتر همان سوخت را به قیمت نجومی می‌فروشند. این بی‌مسئولیتی و نبود نظارت ما را به این روز کشانده، باید هر روز به دنبال سوخت مسیرهای طولانی را طی کنیم تا از یک جایگاه سوخت بتوانیم ۳۰۰ لیتر گالن‌هایمان را پر کنیم که این ۳۰۰ لیتر با وجود ۲۰۰ صیاد باید دو روز متوالی گالن‌ها را پر کنیم تا بتوانیم یک روز به صیادی برویم. گاهی هم در هفته یک بارنمی توانیم به دریا برویم.
از نبود سهمیه بنزین می‌گوید: چندین سال است به دنبال مجوز سوخت رفتم و هر بار با بهانه‌ای که هنوز دستور نیامده و… ما را دست‌به‌سر کردند تا به امروز که وضعیت به اینجا کشیده شده، چندین ماه است صیادان جزیره‌نشین با کمبود و یا بهتر بگم نبود بنزین در جایگاه‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند و صدایشان به جایی نمی‌رسد. آیا مسئولان چنین وضعیتی که در سراسر ایران بی داد می‌کند را نمی‌بیند؟ کسانی که هزینه داشته باشند با خرید بنزین از دلالان که قیمت نجومی دارند توی صف‌های طولانی نمی‌مانند.
صیادان نگاهشان به دست‌ها و چشم‌های مسئول پمپ است که می‌گوید بنزین تمام شده یا کارت نداریم به هر دلیلی با دل شکسته به خانه بازمی‌گردند. آنها از همین صید جون می‌گیرند. صیادان این روزها صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند و صدایشان به جایی نمی‌رسد. از مسئولان مربوطه تقاضا داریم با ورود به این موضوع مهم و حیاتی، صیادان را از این فلاکت به‌گل‌نشسته نجات دهند.
