به گزارش پایگاه خبری قشم، شهرستان بندرعباس از شمال با شهرستان حاجی‌آباد، از شرق با شهرستان میناب و شهرستان رودان، از غرب با شهرستان لارستان استان فارس و شهرستان خمیر، و از جنوب به خلیج‌فارس همسایه است.
شهرستان بندرعباس در شمال تنگه هرمز قرار دارد و گستردگی آن۲۷۳۱۶ کیلومتر مربع است.
جمعیت شهرستان بندرعباس طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ برابر با ۶۸۰٬۳۶۶ نفر بوده‌است.
مردم بندرعباس به دلیل اینکه شهرشان از روزگاران قدیم، محل رفت و آمد و ارتباط اقوام مختلف و دریانوردانی بود که با آداب و سنن مختلفی پا به این سرزمین می‌گذاشتند، همواره مردمانی خونگرم و مهمان نواز بوده اند. آنها به زبان فارسی و گویش بندری صحبت می کنند و به خاطر روابط بازرگانی از گذشته تا کنون استفاده از واژه های عربی، انگلیسی و هندی بین مردم این منطقه رایج است.
در ادامه به معرفی تعدادی جاذبه های دیدنی این شهرستان میپردازیم.
جاذبه های دیدنی بندرعباس
معبد هندوهای بندر عباس یادگاری است از هندوهایی که بین سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ خورشیدی ساکن این شهر بودند. بنای منحصر‌به‌فرد معبد جذاب‌ترین بخش آن محسوب می‌شود؛ بنایی که نمونه مشابه آن را در جای دیگری از کشور نمی‌توان مشاهده کرد. این معبد که با نام پرستشگاه بت‌گوران نیز شهرت دارد، به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است و امروزه یکی از مشهورترین جاهای دیدنی بندر عباس محسوب می‌شود.
منطقه حفاظت‌شده گنو و چشمه آب‌گرم آن از محبوب‌ترین جاهای دیدنی بندر عباس هستند که در فاصله کمی از شهر واقع شده‌اند. طبیعت دل‌انگیز منطقه در کنار امکاناتی نظیر استخرهای جداگانه، شهربازی و رستوران، افراد زیادی را از سراسر استان به گنو می‌کشاند. این منطقه کلا توسط حفاظت محیط زیست محفاظت می شود و جزو زیستگاه های نادر طبیعی توسط یونسکو به ثبت رسیده، گونه های گیاهی نادری در این منطقه وجود دارد که در دنیا بی نظیر است.
عمارت کلاه‌فرنگی بندر عباس در بخش مرکزی این شهر قرار دارد و در گذشته گمرک و محل تجارتخانه‌ی داخلی و خارجی بوده است. قدمت این بنای تاریخی به دوران حکومت صفویان بازمی‌گردد. عمارت کلاه‌فرنگی شامل طبقه همکف برای نگهداری کالا، طبقه دوم برای تشکیلات اداری و سکونت و دو حیاط وسیع در شمال غرب با آب‌انبارهای متعدد بوده است. بر فراز طبقه دوم ساختمان هشت‌گوشی از چوب ساخته بودند که در وسط آن گنبدی مخروطی شکل قرار داشت. گنبد مذکور شبیه به کلاهی بود که در آن روزگار، مردم اروپایی، یعنی فرنگی‌ها بر سر می‌گذاشتند. به همین سبب آن بخش از ساختمان به کلاه‌فرنگی شهرت یافت و به تدریج نام کلاه‌فرنگی به کل عمارت اطلاق شد. این اثر به‌عنوان یکی از جاهای دیدنی بندر عباس، در سال ۱۳۸۴، با شماره ۱۳۸۳۵ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
