محمد محسنی روز شنبه ۳ خردادماه ۱۴۰۳ با اشاره به وضعیت شکننده صنعت لنج‌سازی سنتی گفت: لنج‌سازی سنتی، بخشی اساسی از هویت فرهنگی و تاریخ زندگی مردم جنوب ایران است، اما متأسفانه این صنعت در سال‌های اخیر به دلایل مختلف به‌شدت در معرض تهدید قرار گرفته تا جایی که این هنر و فن، به‌عنوان میراث فرهنگی در خطر، در فهرست جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان هرمزگان با اشاره به ساخت لنج «آرورا» در کارگاه‌های محلی بندر گوران اظهار کرد: ساخت این لنج نه‌تنها بازگشتی به مهارت‌های اصیل و بومی لنج‌سازی بود، بلکه گامی روشن برای نجات و انتقال این صنعت به نسل آینده محسوب می‌شود. او اظهار کرد: امروز لنج آرورا نماد یک بازآفرینی فرهنگی است؛ تلاشی که نشان داد این میراث زنده هنوز قابلیت تداوم و شکوفایی دارد.
محسنی با تأکید بر نقش میراث فرهنگی در توسعه گردشگری پایدار، افزود: روستاهایی مانند گوران که دارای ریشه‌های عمیق در فرهنگ دریایی هستند، می‌توانند به مقاصد برجسته گردشگری فرهنگی و تجربی تبدیل شوند. بازدید از مراحل ساخت لنج، تجربه آیین‌های سنتی دریایی، و تعامل با استادکاران بومی، ظرفیت بی‌نظیری برای جذب گردشگران داخلی و خارجی فراهم می‌کند.او تصریح کرد: موزه زنده لنج‌سازی گوران، به‌عنوان بستری فعال برای آموزش و معرفی این هنر به عموم، باید الگویی برای دیگر مناطق دارای میراث صنعتی سنتی باشد.
این موزه امروز با پروژه‌هایی مانند لنج آرورا، توانسته هم فرهنگ را حفظ کند و هم اقتصاد محلی را فعال سازد.مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان هرمزگان در ادامه با اشاره به تهدیدات منطقه‌ای گفت: متأسفانه کشورهای همسایه در حوزه خلیج فارس به سراغ میراث دریانوردی ایران آمده‌اند و تلاش دارند دانش دریانوردی ایران را در اختیار بگیرند، این موضوع نتیجه سال‌ها بی‌توجهی به این صنعت اصیل است و باید با حساسیت بیشتری به آن پرداخت.
او با تأکید بر اهمیت استراتژیک این صنعت افزود: لنج سنتی آرورا می‌تواند به تقویت هویت ایرانی، هرمزگانی و خلیج فارس کمک شایانی کند. محسنی افزود: در حال حاضر، استان هرمزگان تنها استان ساحلی کشور است که این صنعت در آن همچنان فعال است و این یک فرصت مهم برای بازآفرینی فرهنگی و اقتصادی محسوب می‌شود.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هرمزگان تصریح کرد: احیای لنج‌سازی سنتی بدون مشارکت جامعه محلی و بدون حمایت نهادهای دولتی ممکن نیست، بر این باوریم که با برنامه‌ریزی منسجم، تخصیص منابع پایدار و گسترش همکاری‌های بین‌سازمانی، می‌توانیم این صنعت در خطر را نجات دهیم و آن را به نقطه قوت گردشگری و هویت ملی کشور تبدیل کنیم.
