این جاده پرخطر، پرتصادف و پر از غفلت‌های مدیریتی، نه تنها زندگی خانواده‌های بسیاری را به سوگ کشانده، بلکه نمادی از بی‌عملی و بی‌توجهی به جان انسان‌ها شده است. پروژه دوبانده‌سازی به کندی پیش می‌رود، وعده‌ها در مسیر فراموشی قرار گرفته‌اند، و مردم هر روز با اضطراب و ترس از این جاده عبور می‌کنند.
چند جنازه دیگر باید بر آسفالت این مسیر نقش ببندد تا مسئولان از خواب بیدار شوند؟
تا چه زمانی باید شاهد فقدان عزیزان‌مان باشیم؟
تا کی باید خانواده‌ها در انتظار یک تصمیم ساده برای امنیت جاده‌های کشور باشند؟
وقت آن رسیده که به جای وعده‌های بی‌سرانجام، عمل جایگزین حرف شود. این جاده باید نجات پیدا کند، پیش از آنکه قربانیان بیشتری به لیست بی‌پایان مرگ در محور سیریک–میناب اضافه شوند.
