مسئولان چگونه می‌توانند در برابر این فجایع بی‌تفاوت بمانند؟ آیا خسارت‌های انسانی و درد خانواده‌های قربانیان به اندازه کافی هشداردهنده نیست که اقدامی اساسی صورت گیرد؟ در کشورهای همسایه، با فنس‌کشی و مدیریت تردد حیوانات، این خطر کنترل شده، اما در هرمزگان همچنان بی‌عملی حاکم است. مردم از وعده‌های توخالی خسته شده‌اند؛ انتظار دارند که پیش از آنکه نام عزیزانشان به فهرست قربانیان اضافه شود، یک راهکار عملی و فوری اجرا گردد.
این جاده‌ها نباید قتلگاهی خاموش باقی بمانند. اگر مدیران مربوطه نمی‌توانند بحران را مدیریت کنند، پس چه کسی مسئولیت جان شهروندان را به عهده خواهد گرفت؟ وقت آن رسیده که بی‌کفایتی و ترک فعل‌ها پاسخ داده شوند، پیش از آنکه فاجعه‌ای دیگر رقم بخورد.
